In een prikkelend interview (Brabants Dagblad 22 december 2018) stelt bestuurssocioloog Mark van Ostaijen dat het ideaal van de onbegrensde individuele vrijheid zijn grenzen kent. "Opnieuw zoeken naar onderlinge binding kan geen kwaad. Betekenisgeving ontstijgt het individu."
In het interview zegt Van Ostaijen: "Vroeger was het aardse leven slechts een middel om in het hiernamaals te komen. Nu is het leven zelf het ultieme doel. Het leven moet gelééfd worden, liefst zo origineel en authentiek mogelijk. We moeten slagen in het leven, op welke manier dan ook. Dat heeft perverse gevolgen. Mensen die 'mislukken' zijn daar dus zelf verantwoordelijk voor. Je kunt niet meer naar het lot, de voorzienigheid of een God wijzen. "
Van Ostaijen citeert een zin die hij laatst in de krant las: "Levens die niet groots en meeslepend zijn, kunnen toch heel vol en rijk zijn." Het interview sluit voor mij goed aan op wat theoloog Volf zegt (zie vorige artikel). Wanneer is het leven een goed leven? Daar kun je een leven lang rusteloos naar zoeken. Je kunt ook proberen om vrede te vinden in dat wat is. Zoals Van Ostaijen zijn opa aanhaalt: "Als kleuter zag ik mijn opa zitten, een oude vermoeide man met bruine pantoffels bij de kolenkachel. Hij genoot intens van de pruimtabak achter zijn kiezen. Zo eenvoudig kan het zijn."
Klik hier om het hele interview met Mark van Ostaijen te lezen.